ارزشیابی سطح قابلیت زندگی شهری با تأکید بر رویکرد CDS؛ مورد مطالعه: شهر اصفهان

افزایش سطح رفاه و خوشبختی، یکی از اهداف دیرینه‏ بشر بوده است. شهرها به‏عنوان سکونت‏گاه‏های انسانی برای رسیدن به این هدف، از ابتدای پیدایش خود انواع مختلفی از الگوهای برنامه‏ریزی شهری را تجربه کرده‏اند. راهبرد توسعه‏ی شهری، یکی از آخرین الگوهای برنامه‏ریزی مطرح شده برای شهرها است. این راهبرد به‏دنبال ایجاد شهرهایی پایدار با چهار رکن قابلیت زندگی، بانک پذیری، رقابت پذیری و حکمرانی خوب است. این مقاله دو هدف عمده را دنبال می‎کند: 1) ارزشیابی سطح قابلیت زندگی شهر اصفهان با کسب نظرات شهروندان، 2) شناسایی قوی‌ترین و ضعیف‌ترین بعد قابلیت زندگی در شهر اصفهان و 3) مقایسه‎ی مناطق چهارده‎گانه‎ی شهر اصفهان از نظر سطح قابلیت زندگی. گردآوری داده‎ها به روش میدانی و با استفاده از ابزار پرسش‎نامه بوده است. نمونه‏ی منتخب، شامل 471 نفر از شهروندان ساکن در مناطق چهارده‎گانه‏ی شهر اصفهان بوده است، که به روش تصادفی طبقه‏بندی شده، انتخاب شد. نتایج پژوهش حاکی از پایین‏تر بودن سطح قابلیت زندگی شهر اصفهان نسبت به متوسط طیف لیکرت و وجود تفاوت معنی‎دار بین مناطق مختلف شهر از نظر این شاخص بود.